ارتباطات بی سیم از سابقه بسیار طولانی برخوردار است که همین امر موجب شده این نوع از ارتباطات به گونه های مختلف روی دستگاه های همراه سبک به کار گرفته شود. معروف ترین تکنولوژی ارتباط بی سیم بلوتوث است که در مقالات قبلی در این مورد توضیحاتی داده شد. در این شماره ما قصد داریم ارتباط بی سیم از طریق WLAN ( Wireless Local Area Network ) را بررسی کنیم. بیشتر کاربران این نوع از ارتباط با نام WiFi می شناسند که اشتباه هم نیست.
هدف از ایجاد بستر ارتباط بی سیم و ارسال اطلاعات روی فرکانس های رادیویی این است که بتوان ارتباطی بدون نیاز به سیم بین دو دستگاه فرستنده و گیرنده ایجاد کرد. IEEE به عنوان یک مرجع در دنیای IT در دهه 90 قرن گذشته کد 802.11 را برای WLAN جهت ثبت استانداردهای ارتباطی تحت این بستر به وجود آورد. پس از اقدامات IEEE روی WLAN ، یک بنیاد غیر انتفاعی هم متشکل از 300 عضو در سال 2000 تشکیل شد که هدفش تایید سازگاری دستگاه ها با استانداردهای 802.11 تدوین شده توسط IEEE بود. این گروه که WiFi نام دارد هم اکنون به هر شرکتی که در ساخت محصولاتش استانداردهای 802.11 IEEE معتبر بشناسد ، گواهینامه WiFi اعطا می کند.
IEEE تا کنون 3 استاندارد برای برقراری ارتباط بین دستگاه ها تحت بستر WLAN از جمله گوشی های تلفن همراه با کدهای 802.11a ، 802.11b و 802.11g معرفی کرده است. در گذشته روی دستگاه های تلفن همراه بیشتر از استاندارد 802.11b استفاده می شد ولی امروزه در گوشی هایی که از WiFi پشتیبانی می کنند استاندارد 802.11g به کار گرفته می شود.
آخرین استاندارد IEEE در این حوزه 802.11n است که البته هنوز نهایی نشده ، ولی پیش نویس دوم آن ( Draft 2 ) که به عقیده برخی کارشناسان مقدمه ای بر نسخه نهایی این استاندارد می باشد ، طراحی شده است.
این استاندارد به شکل گسترده هم اکنون روی لپ تاپ های موجود در بازار وجود دارد و انتظار می رود که به زودی راه خود را به سوی بازار گوشی های تلفن همراه هم باز کند.
در این مقاله قصد بررسی استاندارد 802.11n ( MIMO ) که استاندارد آینده WiFi در گوشی های تلفن همراه است را داریم. همچنین در ادامه این تکنولوژی را با تکنولوژی موجود یعنی 802.11g نیز مقایسه می کنیم.
متن اصلی :
802.11n را می توان به حق انقلابی در ارتباطات بی سیم تحت بستر WLAN دانست چراکه سرعت انتقال داده در این استاندارد نسبت به استاندارد قبلی ( 802.11g ) به صورت تئوری می تواند تا 12 ( 600Mbps ) برابر رشد کند. البته به صورت عملی تاکنون بیش از 6 برابر رشد ( 300Mbps ) در دستگاه های بی سیم WLAN تحت این استاندارد مشاهده نشده است. همچنین محدوده تحت نفوذ ( Coverage ) سیگنال های رادیویی در این استاندارد نسبت به استاندارد 802.11g تا 4 برابر بیشتر شده است.
عوامل متعددی موجب شده تا استاندارد 802.11n بتواند تا این اندازه کارایی شبکه های WLAN را افزایش دهد ولی بدون شک مهم ترین عامل این بهبود ، تکنولوژی MIMO است که در این استاندارد به کار گرفته شده است. MIMO را می توان قلب شبکه های بی سیم پیاده سازی شده بر اساس استاندارد 802.11n دانست.
MIMO ( Multiple-Input , Multiple-Output ) همانطور که از نام آن هم پیداست ، به Access Point های سازگار با استاندارد 802.11n ، امکان ارسال و دریافت اطلاعات روی چندین مسیر ارتباطی بین مبدا و مقصد ، به صورت همزمان را می دهد. به عبارت دقیق تر وقتی فرستنده چندین سیگنال با محتوای داده ای متفاوت را از طریق آنتن هایش می فرستد ، گیرنده این سیگنال ها را توسط آنتن هایش دریافت می کند. سپس گیرنده اطلاعات دریافت شده توسط هریک از آنتن هایش را بررسی و آنها را کنار هم می گذارد تا محتوای داده های فرستاده شده شفاف شوند. این تکنیک در ارسال و دریافت داده ها در تکنولوژی MIMO تحت عنوان Multipath Transmiting شناخته می شود. البته این تکنیک جزئیات زیادی دارد که در این فضای محدود امکان طرح آنها نیست.
